Prehistoric people who settled looked after old.

Poeple who moved along killed or abandoned their elders since they are burden for them

பழங்கால மக்களில் ஒரே இடத்தில் தங்கியிருந்தவர்களில் சிலர் முதியவர்களை கவனித்துக் கொண்டனர்.

இடம்பெயர்ந்தவர்கள் தங்கள் முதியவர்களை கொன்று அல்லது கைவிட்டனர், ஏனெனில் அவர்கள் பாரமாக இருந்தனர்.

In pre-historic times two thirds of the children died before their first birth day.

Life expectancy was around thirty three years.

Up to 15% of the nomadic people died of violent death either from their own group and attackers from outside.

According to Thomas Hobbs, early human life was ‘solitary, poor, nasty brutish and short-lived’.

பழங்காலத்தில், குழந்தைகளில் இரண்டு மூன்றில் ஒருவர் தங்கள் முதல் பிறந்த நாளுக்கு முன்பு இறந்துவிடுவார்கள்.

வாழ்க்கை நம்பிக்கை சுமார் முப்பத்து மூன்று ஆண்டுகள் ஆகும்.

இடம்பெயர்ந்த மக்களில் 15% வரை தங்கள் சொந்த குழுவிலிருந்து அல்லது வெளியிலிருந்து தாக்குதலாளர்களால் வன்முறையில் இறந்துவிடுவார்கள்.

தாமஸ் ஹோப்ஸ் கூறியபடி, ஆரம்ப மனித வாழ்க்கை தனிமையானது, ஏழையானது, அருவருப்பானது, கொடூரமானது மற்றும் குறுகிய காலமாக இருந்தது.

Nomads began to settle in one place and practice farming.

Farming yielded surplus food for the settlers, allowing them to store provisions and enjoy consistent nourishment, unlike the starvation often experienced during winters or droughts as nomads.

Surplus harvests provided insurance against crop failures.

However, even today, the poor in various countries still face hunger—be it due to famine, war, or political instability.

நோமாட்கள் ஒரு இடத்தில் குடியேறி விவசாயம் செய்யத் தொடங்கினர்.

விவசாயம் குடியேறியவர்களுக்கு கூடுதல் உணவை வழங்கியது, அவர்களுக்கு உணவுப் பொருட்களை சேமித்து, குளிர்காலங்களில் அல்லது வறட்சியில் நிலையான உணவளித்தது.

கூடுதல் அறுவடைகள் பயிர் தோல்விகளுக்கு எதிராக காப்பீட்டை வழங்கின.

எனினும், இன்றும் பல்வேறு நாடுகளில் ஏழைகள் பசிக்குள்ளாகி வருகின்றனர் - அது பஞ்சம், போர் அல்லது அரசியல் நிலைகுலைவு காரணமாக!.